وارد ماژول فرماندهی آپولو ۱۱شوید گردش مجازی در مدل سه بعدی خارق‌العاده

در این مدل سه بعدی می‌توانید گردشی 360 درجه باشید و هر جای ماژول فرماندهی ماموریت آپولو 11 را ببینید. در بازسازی مجازی این ماژول حتی جزئیات ریز مثل دیوار نوشته‌های مشهور فضانوردها در نظر گرفته شده است. این مدل سه بعدی به وسیله یکی از پیچیده‌ترین پروژه‌های اسکن جهان ساخته شده و محققان از 7 روش مختلف اسکن برای به دست آوردن جزئیات و اندازه‌گیری استفاده کرده‌اند. بیش از یک تریلیون اسکن صورت گرفته که نتیجه آن یک ترابایت اطلاعات درباره این ماژول اندازه خودرو است. 

 فضای داخلی این فضاپیما پر است از سطوح منعکس کننده و داشبوردهای پیچیده کمه کار اسکن سه بعدی را بسیار سخت کرد. این موزه طی فرایند تهیه اسکن یک گرافیتی اثر فضانوردان پیدا کردند که قبلا دیده نشده بود. فضانوردان یادداشت‌هایی روی دیوار فضاپیما نوشته بودند که شامل یک تقویم ساده‌ می‌شود که یکی از سرنشینان تهیه کرده بود.

در 20 ژوئیه 1969 یعنی 47 سال پیش نیل آرمسترانگ،اولین قدم‌های بشر را روی ماه برداشت. آپولو 11 ماموریتی از مأموریت‌های پروژه آپولو بود که منجر به فرود نخستین انسان بر روی کره ماه شد. در طی این ماموریت که توسط ناسا سازماندهی شده بود، نیل آرمسترانگ و باز آلدرین در 20 ژوئیه 1969، ساعت 20:18 جهانی بر کره ماه فرود آمدند. حدود 6 ساعت بعد، آرمسترانگ در 21 ژوئیه ساعت 2:56 جهانی بر ماه گام نهاد.

کلمبیا یک فضاپیمای شبیه به کپسول است که بر موشک ساترن 5 ناسا سوار بود و این موشک سه فضانورد مشهور را از زمین به مدار ماه برد.

آپولو 11 از سه بخش تشکیل می‌شد: بخش اول ماژول فرماندهی کلمبیا که با سه فضانورد بر زمین فرود آمد. ماژول سرویس که شامل نیروی محرک، برق، اکسیژن، و آب می‌شد. ماژول ماه نشین عقاب که همراه آرمسترانگ و آلدرین بر ماه فرود آمد. آپولو 11 جلوی موشک ساترن 5 نصب شده بود و پس از فرار از جاذبه زمین به همراه فضانوردان از موشک جدا شد و سه روز برای ورود به مدار ماه در راه بود. پس از ورود به مدار ماه، آرمسترانگ و آلدرین به ماه‌نشین نقل مکان کردند و در «دریای آسایش» فرود آمدند. آن‌ها در مجموع حدود 2 ساعت در ماه پیاده‌روی کردند.

این گردش مجازی در ماژول فرماندهی ماموریت آپولو 11 را می‌توانید {اینجا} ببینید. همچنین برای دیدن بخش بیرونی این ماژول {اینجا} را ببینید. 

آزمایش ماده تاریک لوکس در عمق نزدیک به دوکیلومتری زیر سنگها در تاسیسات تحقیقات زیرزمینی استنفورد در داکوتای جنوبی قرار دارد و اکنون پژوهش خاموش خود در مورد این ماده گمشده را بدون جواب تکمیل کرده است.

دانشمندان مدعی بودند که حساسیت این ابزار بسیار بیشتر از اهداف پروژه است اما هیچ ردی از ذرات ماده تاریک مشاهده نکرد.

به اعتقاد آن‌ها، اگر این ماده وجود خارجی داشته باشد، آشکارساز لوکس با حساسیت فوق‌العاده خود می‌تواند آن را شناسایی کند. از این رو آن‌ها بسیاری از مدل‌های احتمالی برای ذرات ماده تاریک را رد کرده و راهنمایی‌های مهمی برای نسل بعدی آزمایشات ماده تاریک ارائه کردند.

اکنون با این نتایج، دانشمندان حساسیت ابزار را در سطح نهایی عملکرد قرار داده‌اند که چهار برابر بهتر از اهداف اولیه پروژه است.

محققان اطمینان دارند که ماده تاریک وجود دارد و آثار گرانش آن در گردش کهکشان‌ها و شیوه خم شدن نور در زمان سفر در کیهان قابل مشاهده است. اما هنوز هیچ ابزاری موفق به مشاهده مستقیم آن نشده است.

آشکارساز لوکس برای بررسی ذرات سنگین با تعامل ضعیف(WIMPs)که کاندید پیشرو نظری برای ذرات ماده تاریک هستند، طراحی شده است.

اگر این ایده صحت داشته باشد، میلیون‌ها ذره این چنینی در هر ثانیه از میان بدن انسان و همچنین زمین و سایر اجسام موجود در جهان عبور می‌کنند. اما از آنجایی که این ذرات از تعامل ضعیفی با ماده عادی برخوردار است، عبور شبح‌وار آن کاملا نامحسوس است.

آشکارساز لوکس از بیش از 300 کیلوگرم زنون سرد شده مایع تشکیل شده که حسگرهای قدرتمندی آن را برای تشخیص جرقه‌های ریز نور و بارهای الکتریکی منتشر شده بر اثر برخورد ذره WIMP با اتم زنون در مخزن فراگرفته‌اند.

موقعیت این ابزار در آزمایشگاه استنفورد در حدود دو کیلومتری اعماق زمین و درون یک مخزن آب فوق خالص 72 هزار گالنی، به حفظ آن در برابر پرتوهای کیهانی و سایر تابش‌هایی که می‌توانند در سیگنال‌های ماده تاریک تداخل ایجاد کنند، کمک می‌کند.

به گفته محققان، ماموریت 20 ماهه لوکس یکی از طولانی‌ترین آزمایشات در مورد ماده تاریک است.